Zeynep Köylü - Atlaslar Kayıp

Yeryüzü konuşur kendi kendine bütün dillerde
ince mırıltılarla
atlaslar kayıp

Bir nehir tekrarlar dolaştığı her yeri
avcum sımsıkı tutar geceyi
dağılır suskunluğun geçtiği yüzüm
bütün dillerin bilmediği
bir sırtın sıvazlanışı
dönüp geldiğimde taş odalara
atlaslar kayıp

Ağızsız bir kedinin ruhu çizilmemiş
ağzı bozulmamış çocukların sokağında

Uzayıp u z a y ı p u z a y ı p

Giden bir yalnızlığın körpe kemikleri

Ufalanır karanlığımda
bir ağaca kurulan pusu gibi ayıp

En gizli yerlerime dokunan hiçbir dil
söylemez ötekine
yürür bacaklarım kendi kendine
duyulur denizin ağladığı
kayıp
giden bir dilde

Yenilenir haritalar
kuş ölümleri
sular altında ısınır seğiren kalbim
dikenli teller gerilir uykusuna

Kıyılarımda duran her ince kara
tutulur bileklerim

En geniş zamanlarda

Atlaslar kayıp