Zekeriya Özhan - Çocukluk Günleri

Çocukluk günlerim düştü aklıma,
Hayaller kurardım nerde o günler,
Bir daha geriye gelmiyor amma,
Ah bulsam arardım nerde o günler.

Sabah erken çıkıp evden dışarı,
İlk durak yakındı çence pınarı,
Çağırır toplardım arkadaşları,
Kucaklar sarardım nerde o günler.

Kucaklardım çünkü örf adet idi,
İki ev arası bir gubet idi,
Yaramazlık yapmak marifet idi,
Dökerdim kırardım nerde o günler.

Toz duman olurdu sırtımda habam,
O yüzden hep beni döverdi babam,
Kara merkep vardı hızlı arabam,
Koşturur yorardım nerde o günler.
Bahar gelip yaylalara gitmesi,
Obadan obaya duyulan sesi,
Öyle güzeldi ki kuzu gütmesi,
Islıklar sürerdim nerde o günler.

Bir gün sapanımla iki kuş vursam,
Gıl ipe bağlayıp belime sarsam,
Büyüklenir idim obaya varsam,
Havaya girerdim nerde o günler.

Küçük idim küçük yok idi derdim,
Gezer tozar neşelenir gülerdim,
Dayım saz çalardı türkü söylerdim,
Göklere ererdim nerde o günler.

Bu zamane değiştirdi huyumu,
Olurmuydu bayramların doyumu,
Özhani'yim ev ev gezer köyümü,
Hatırlar sorardım nerde o günler