Zekeriya Özhan - Bir İhtiyar

Bizim köyde bir ihtiyar,
Bir kenara çökmüş idi.
Selam verdim, belki duyar,
Dalgın, dalgın bakmış idi.

Yaklaşıp öptüm elini,
Doğrulttu bükük belini,
Soracakken ahvalini,
Derinden ah çekmiş idi.

Dedi oğul gel otur gel,
Sevenlerim el oldu el,
Gözlerinden döküldü sel,
Kaşlarını yıkmış idi.
Var imiş derdin derini,
Keder sarmış her yerini,
Sitem yüklü gözlerini,
Gözlerime dikmiş idi.

Söyleştik ileri geri,
Anladım ki gönül eri,
Yaşı doksandan ileri,
Çok yıpranmış çökmüş idi.

Özhaniyim der gülmemiş,
Zevki sefa ne bilmemiş,
Başı dik,ti eğilmemiş,
Felek boynun bükmüş idi.