Zafer Yılmaz - Yalnızlık

Yalnızlık hissedince canlanır yüreğimde,
Silinmiş anılarım, eski hatıralarım.
Kıpırdanış duyarak felçli sağ bileğimde,
Kalemime sarılır bir şeyler karalarım.


Yalnızlık “ yaş” getirir, yaş ise “ yumuşama”
Derken çözülür bir, bir kalbimdeki karanlık.
Kendimce anlam alır: “varolma” ve “yaşama”
Manasına kavuşur yüce kavram “insanlık”


Ya terk ederse beni yalnızlığın kederi,
Tek tasam bu aklımı karıştırırda durur.
Kafam arı kovanı; çatlar, yırtılır deri,
Sonunda beni alıp topluluğa savurur.

Erzurum,1987