Zafer Ekin Karabay - Uçarı Bir Umarsızlık

(Küskün geceden geldim güne. Sevkim hazır-
landı terke sevkedildim yine.Terledim ve ulaş-
tım bulutsuzluklara.Yıldızlara çıktım ,yıldızla-
ra ve uçarı umarsızlıklara.)


I.

Sen rüzgarsız bir yağmurda ıslanmadan gel.
Ben masalsız çocukluktan aşksız bir gençlik
gelirim.

Sen beyaz ol, ben siyah.Siyah-beyaz bir fotoğ-
raf olalım, albümün en renkli yerine

Sen bir sevinçle yükle gemini,ben teknemi ke-
derle.Uçarı bir umarsızlık doğuralım ve tutuş-
turalım tutkuları.


II.

Ufukta bekleyen parkuru ve beklenen kulva-
rında özlem yarışı. Sen nakışındasın gözleri-
min ve ben dizeleri yakılmış bir şiirin son he-
cesindeyim.
Yakılmış bir dizesin sen de. Sanki okyanusa
terkedilmiş bir teknede, özleme rahimdi gözle-
rin tutkuya bakire. Şimdi aşka vurursun, saç-
ların savrulur ya da rüzgara saç olursun.

Bahar diye aç gözlerini, bahar diye. Ben güz
gibi yaprak dökerim,sen son söz diye oku yine.

Oku da... ağlayalım!..


III.

Alev topladık artık, yangın doğurduk. Oysa
bir kederden gebe ve sevinçten yoksunduk.
Sen taylar gibi açıldın ormana, ben ormanlar
gibi tay biriktirdim.

Bir kere olsun yağmurda ıslanmalı insan ve
yalnız bir kere ölmeli. Yoksa tutkular tutukla-
nır.Şimdi bensiz dalgalanır saçların,deniz den-
gesiz.

Reçetemde felsefe yazıyor. Elveda.