Yusuf Gökbakan - Bir Tabutun Penceresinden

İndirmiş gece gözlerini
Bir rüzgârın şarkısına,
İliştirdiği en içli nağmelerle.
Hazin bir haz dolmuş şairin kadehine,
Sabaha dek damla damla.
Ahlar düşen dil,
Ayaza çeken bir hicranla mahvolmuş.
Beter olmuş şairin gözyaşları;
Dize olmuş, şarap olmuş
Cennet ırmaklarından, an be an.
Koşup gelmiş, omuzlarına konmuş ozanın
Bir bir kelimeler.
Titreyen bir ruh,
Vurmuş geceye damgasını;
Kalem şah,
Bülbül ah,
Canan padişah olmuş;
Zemheriden arta kalan bir isyanla.
Kamp alanında bir ben kalmışım,
Bir de loş bir ay ışığı,
Yorgun heveslerin ıslattığı.
Gün akşama teslim;
Gül, şairin tılsımına;
Sarhoşlukların artığı.
Ve kuğunun son şarkısı,
Duyulurken göl sularının derinliğinde,
En meyhoş sancılar sırlanırken
Dökük saçlarımın arasında,
Bir peri yavaş yavaş kürek çekerek
Bırakmış kendini dolunayın tam ortasına.
İşte o dem ey ömrümün varı,
Yokluğunu silip atmış içimden,
Felsefi bir duyuşla düşüncen.
Bir tabutun penceresinden görmüşüm ilk kez,
Celladım olan mazimizi...