Yorgo Seferis - Destansı Öykü'den

I
Üç yıl boyunca
Hiç durmadan haberciyi bekledik
Gözlerimizi dikip
Çamlara, kıyıya ve yıldızlara.
Bir olup sabanın demiriyle, omurgasıyla geminin,
İlk tohumu arıyorduk
Eski oyun yeniden başlasın diye.
Yaralarla döndük yurdumuza,
Elimiz kolumuz tutmuyordu, ağzımız
Tuz pas içinde.
Kuzeye doğru yol aldık uyandığımızda,
Lekesiz kanatlarıyla bizi sislere salan
Kuğuların yaraladığı yabancılardık.
Uluyan gündoğusu çıldırttı bizi kış gecelerinde,
Yazları, ölmeyen günün acısında yitirdik kendimizi.
Birlikte getirdik dönüşte
Bu oyma kabartmalarını saygılı bir sanatın.
Iı
Yeniden bir başka kuyu bir mağara içinde.
Bir zamanlar kolaydı
Putlar, süsler çıkarıp derinliklerinden
Sevindirmek bize bağlı kalan dostları.
İpler kopmuş artık; yalnız kuyu ağzındaki izleri
Ansıtıyor bize, bizi koyup giden mutlulukları:
Kuyu ağzında parmaklar, ozanın deyişiyle.
Bir an taşın serinliğini duyuyor parmaklar
Ve taşa geçiyor gövdenin sıcaklığı,
Her kıpı, sessizlik dolu, damla akmadan
Ruhunu oyuyor mağara sanki kumarda ve yitiriyor.
Iıı
"içinde hançerlendiğiniz hamamı unutmayın."
Ellerimde bu mermer başla uyandım
Dirseklerimi yoran, nereye koyacağımı bilemediğim.
Bir düşe yuvarlanıyordu baş, ben düşten uyanırken,
Böylece birleşti yaşamlarımız, şimdi ayırması güç.
Bakıyorum gözlere, ne açık ne kapalı,
Konuşmağa çalışan ağıza konuşuyorum,
Tutuyorum derinin ötesine çökmüş yanakları.
Gücüm fazlasına yetmiyor.
Ellerim kayboluyor, sonra dönüyor,
Sakatlanarak.
Iv
Argonotlar
Ruha gelince,
Tanıyacaksa kendini,
Bir başka ruhun
Derinliklerine bakması gerek:
Hem yabancı, hem düşman, aynada gördük onu.
İyi çocuklardı yoldaşlarımız, hiç yakınmıyorlardı
Yorgunluktan, susuzluktan, soğuktan,
Ağaçlar ve dalgalar gibi dayanıklıydılar Rüzgârla yağmuru kabul eden,
Geceyle güneşi,
Onca değişim içinde hiç değişmeden.
İyi insanlardı, günlerce başlarını eğip
Hep birden soluyarak
Küreklerde ter döktüler,
Kanlarıyla kızardı uysal derileri.
Kimi zaman türküye durdular, başlarını eğip
Hintincirlerinin bittiği ıssız adadan geçerken,
Köpeklerin havladığı burnun ötesinde,
Batan güne doğru.
Kendini tanıyacaksa ruh, diyorlardı,
Bir başka ruhun derinliklerine bakması gerek
Ve kürekler vuruyordu denizin yaldızına gün batarken.
Nice burunlar geçtik, nice adalar,
Deniz bir başka denize karışıyordu,
Martıları, ayı balıkları başka.
Gün oldu, mutsuz kadınlar yas içinde
Dönmeyen çocuklarına ağladılar,
Öfkeyle büyük iskender'i sordu başkaları
Ve asya'nın derinliklerine gömülen kahramanlıkları.
Gecenin kokularıyla yoğun kıyılara demirledik gemiyi,
Kuş cıvıltıları, suları elimizde büyük bir mutluluğun
Anısını bırakan.
Ama hiç sonu gelmiyordu bu yolculukların.
Ruhları bir olmuştu küreklerle, ıskarmozlarla,
Asık yüzlü pruvasıyla geminin,
Dümen suyuyla bir,
Yüzlerinin görüntüsünü kıran sularla bir.
Birer birer öldüler
Başları eğik yoldaşlarımız.
Kürekleri belirtisi kıyıda yattıkları toprağın.
Kimseler yok adlarını anacak. Alın yazısı.
Çeviri : cevat çapanıx
Liman yaşlıdır, artık bekleyemem
Çamlı adalar için çekip giden arkadaşları
Çınarlı adalar için çekip giden arkadaşları
Açık deniz için çekip giden arkadaşları.
Okşarım paslı gemileri, kürekleri okşarım
Ki bedenim canlansın ve güçlensin.
Yelkenler tuz kokusu verir yalnız
Öteki fırtınadan.
Yalnız kalmak isteseydim, sessizlik
Olurdu aradığım, yoksul ufukta
Bu çizgilerin, bu renklerin, bu suskunluğun
Ruhumu parça parça edeceği umudu değil.
Gecenin yıldızları yeniden getirdi bana
Ölümü bekleyen odysseus'un güvenini, çiriş otları arasında.
Burda çiriş otları arasında demirlediğimiz zaman
Adonis'in yaralandığını bilen boğazı bulalım istedik.