Yılmaz Yetiş - Sus

Herkesin her cümlesi bir sanattır sorarsan
Benim marifetimse susup dinlediğimde
Bir keşmekeş peşinde dizlerini yorarsan
Ne türküler duyarsın meczupların dilinde

Sokak köpeğine sor kim akıllı kim deli
Hemhal nasıl olmuştur taş kalpli adam bile
Kime kuyruk sallanır kimin cebinde eli
Nasıl dostluk kurulur empatik madam ile

Kapalı çöp varili köpekleri aç koyar
Burnunu nasıl soksun bir kapalı kutuya
Ağzı açık çöplüğe bazısı ilaç koyar
Şuruplar şarap olur içen yatar kuytuya

Karton sesi gazete buranın baş belası
Kullanılmış her eşya bir hayali eritir
Kurumuş ekmeklerse buraların ağası
Köpeğin duasına icabette nimettir
Uzaklaşmış kornalar arabalar farları
Gagasında sakızla dolaşan küçük serçe
Ciklet şişiren çocuk o masum gözyaşları
Ağlamaklı bir tavır yap boz içinde parça

Koşuşturan insanlar hareketsiz bir deli
Perdelerin ardından seçilmeyen duvarlar
Selamsız umursamaz küs adamlar dolu
Merhabadan nasipsiz taşlar ve bulvarlar

Sırt çevirmek adettir yüz yüze olmakta ne
Herkesin ceplerinde kalmalı çay parası
Delinin tam yanına varıp ta durmakta ne
Kokusu çok iğreti sanki çöp arabası

Memleketin görünen en çirkin müzesidir
Ağzı bozuk uzun sakal sıska tuhaf evsizler
Kütüğüne sor da bak bilmem kimin nesidir
Kimisi hak aşığı nereden bilsin dinsizler