Yılmaz Yetiş - Derinlik

Derinliği olmayan mısralardan korkulur
Niye ürperirsiniz bir masalın sonundan
Korkuluğun gölgesi kargaları kandırır
Hem ceket giydirip ürkmek var mı donundan

Bir varmışla bir yokmuş gerçeğin ta kendisi
Artık çocuk olunda şu öyküyü duyalım
Sağa sola kaçmak yok ebe olsun birisi
Üstümüzü örtsünler usulca uyulalım

Bakmayın hecelere hayat eslerde gizli
Cümlemizden geriye bir suskunluk kalacak
Bırakın somurtmayı yollar eğrili düzlü
Elbet ecel gelince oyunlar bozulacak
Bazen diyorum ki ben saçmalama gülde geç
Bu yazgının her harfi gün gelip sorulacak
Hayat denen bisikleti herkes gibi sürde geç
Ayakkabı tabanım frenden oyulacak

Elimdeki çemberle ben çukura düşünce
Birden seslenirdim ki ben kimleri döndürdüm
Belimdeki sapanım sanki cevap verirdi
Ben kirazım aslında sende beni öldürdün

Masal mutlu sonla bitsin ne olur diyenler
Yapışın seccadeye uçan halı olacak
Böyle saçmalıklara çocuk kanar diyenler
Benden duymuş olmayın kıyametler kopacak