Yılmaz Odabaşı - Yanım Ağlama

Yanım Ağlama

1.özne: -çok iyi bahçıvandım, kaç mevsim eskidi bahçesiz kaldım.
2.özne: -bir çift gözümü de mülteci taşıyarak edirne'den çıktım yola yüzüm kars
3.özne: -beni boğmaya yeltenen bütün suları boğdum; boğulmak şimdi çöl susuzluğunda.

I
(gelin, büyüyelim
büyüyelim
o büyümek bitmesin!)
gelin tütün saralım, sarılalım; yanım ağlama...

*
baktım ki hepiniz gebesiniz o dölü dal budak kahrı doğurmaya büyürken: hergün yorgun aşarken omuzlarınızın üstünden.bizim de ağlayan bir yanımız vardır dedim, yanım ağlama.
Sonra sularla büyüyüp gürleştiniz ışık pencerelerde ve terleyerek kaldınız gecenin ilmeğinde.
Gecenin ilmeğinde görmemektiniz gözleriniz kapanmasa da...
Oysa avlandılar
Namlu soldular
Yürekli ve dağ,
Adamlar düşürdü
Kaldı avını
Dağlara; göğüslerinden

Ölüler morglara, morglar kentlere kaldı; yanım ağlama...

*
bu yüzden kendimin kendini kemirdiği bir yerde, dünyanın kendini kemiren bir yerindeyim.nereye dönsem?
Dönemem!
Nabzımı yokla;
El vuralım,
Yüz sürelim,
Diz kıralı sevdanın ak
Deltasına!

II
Sonra az önce akşam geldi iliştirdim bir yanıma.
Sonra herkes geldi.iliştirdim her yanıma;
Yanım ağlama!

Onarılmaya büyüyorum ve bu ülkede her gece bir yangından söz ediliyor.onarılmayı saklıyorum; çünkü orada iğnem, ipliğim ve yanmış, sökülmüş yüreğim.

III
Aşk diyordum, yeniden! yeniden bir sağanak gibi apansız geliyordu.bir firari, 'alnına kanayarak sürdüğüm aklığı koru' diyordu.ve tarih, bir saat gibiydi bize ayarlı...
Şimdi bu güz ölüleri ey bahçesiz bahçıvan!

Artık başımı alır
Dönerim...

IV
Birileri bu şiire ısrarla giriyordu.birileri al rengi yitirip ak renge el veren aklığı koruyordu.sonra kentlere vurdum yükümü; mecbur yüzüm dağ; yüzüm merhaba
M e r h a b a!

V
Ağlamamayı dayatıyordum; sen, o en büyük ağlamayı dayattın bana.eğilip aldım...odalardan çıkıyordum, uykulardan, şubatlardan ve kitaplardan.uygun adım yürüyordum en dağlı dumanlara.yeryüzü öyle ağırdı ki omuzlarımda.

Yoksa düş ölür;
Düş ölürse sevda düşer; yanım ağlama...

VI
Eskiyim, yorgunum sevilim; eskimiş, aşınmış kalbim.gül biraz gül ve beni akla! yoksa nasıl çıkarım bu şarkılara, bu kitaplara; yoksa nasıl yoksa ışıklı, rüzgarlı kapılara?

Biz kapılara: kan kapılara

Bilmem ki kaç yanardağ büyüyor ömrümün sularında.
Bilmem...

*
uykusuz, dağınık yüzüm ey, savruk, kanamış kalbim, açık bir yara taşıyorum işte yanım ağlama!

Ağla
Dağlara...

VII
Düşer elbet
u-
çu-
rum-
lar
da
düşer!

Düşmemek görmekse,
Gördüğüm düşmediğimse:
Büyüyelim, büyüyelim
O büyümek bitmesin!

&bitmeyen yanım ağlama&