Yılmaz Odabaşı - Pervarili Bulutlar

Pervarili Bulutlar

tenini sınar bir ustura.ince ince iner kan
bir tren sisleri yara yara geceyi çizer raylara
bir adam, kapılmış da pervarili bir buluta
gider kendi kendine kendi kentine

adamı orada unutmuşlar

üşütürken ömrümüz rengini paslı yalnızlıklarda
kime baksam yanlış hayatlarda hep alabora
sana baksam bir malatya kayısısı gibi unutulmuş
dalında
her vagon bir trene kapılmak rüyasında

vagonları orada unutmuşlar

her sevda yanılgıda.her menzil ıskarta
herkes bir yer açmış kendi uçurumuna
yaşanır mı böyle şekilsiz, böyle kimsesiz, sessiz
böyle limansız, böyle imlasız, yarsız

sevgiyi sularda unutmuşlar

biz yenildik...daha çok yenecekler
mağlup olmak artık soyluluğumuz
pervarili bulutlar bunu bilmeyecekler
böyle pusatsız, böyle şarkısız, sazsız

beni burada unutmuşlar

acımamışlar...hiç acımamışlar!
ne bulut bırakmışlar ne çocuk ne bahar bırakmışlar nede yolculuk
bunu bildikçe üstlendim cinnetimi

zulmü yurdumda unutmuşlar

sen şimdi buruşmuş ayrılıklarda
şimdi lime lime yoksulluklarda
kalbindeki güllerin tozunu alıyorsun
sen başın dimdik geçerken acılardan
sabrın dağlarını parçalıyorsun

seni orada unutmuşlar

bizi ter içinde bırakan ayrılıklarda, bizi düzenbaz
şarkılarda
bizi günlerin çökmüş avurtlarında, sökülmüş uykularda
trenler sisleri yara yara geceyi çizerken raylara
ilkyazların kapısında bizi kar boranlarda

unutmuşlar...unutmuşlar

böyle limansız, böyle imlasız, yarsız
böyle allahsız, böyle şarkısız, sazsız
seni orada...beni burada
öyle hasret bir dokunuşa

unutmuşlar...unutmuşlar

bu şehirlerin rezil uğultusunda
biz yenildik...daha çok yenecekler
mağlup olmak artık soyluluğumuz
pervarili bulutlar bilmeyecekler
pervarili bulutlar bilmeyecekler