Yılmaz Odabaşı - Dağlar Ve Kadınlar

Dağlar Ve Kadınlar

'sana bir sır söyleyeceğim bilmem ben
sana benzeyen zamandan söz açmayı
bilmem senden söz açmayı, bilir görünürüm
tıpkı uzun bir süre garda
el sallayanlar gibi gittikten sonra trenler
bilekleri sönerken yeni ağırlığından gözyaşlarımın
sana büyük bir sır söyleyeceğim korkuyorum senden!L. Aragon

sustuğun
yerlere
sesimi,
haykırdığın
yerlere
yüzümü
taşımaktan
yorgunum...

ben bu rüzgarlara savruluyorum
sen hangi rüzgarlara ey uçurum çiçeği?
hep 'mevsimler' diyorsam, kirli mevsimler
üşüyorum, ellerini ödünç ver
sus, söndür küllerime çok sokulan yangını
bilmem kaç bin damla gözyaşına akıyor ömrün
bin kaçını ödünç ver...

sustun;
sustukça çoğalan boşluğa vurdum
sonra bir uçurum ıssızlığı kadar dalgın
'yalnız kentler' diyorsam, sen de kentler gibi yalnız
ve baştan sona günahkar
günahına ey uçurum çiçeği, günahına vurgunum!

şimdi ötelerdeyim
ötelerin ötesine üşüşmüş ömrüm
öteler diyorsam karadağ'ın ardında
karadağ hırçın mı hırçın
sorma, hırçınım!

bilmediler ömrüme bukağı sevdam küllenmeyecek
ölürsem, anılırsam
benim olmayan dağlar ve kadınlar bilinecek...