Yılmaz Odabaşı - Aşkların Yetim Rengi

-yalnızlığımda seni büyüttükçe kalabalıklaşacağım;
sen kendi kalabalığında hep yalnız olacaksın!-

-I-
kapattım ucu kıvrılı yerinden bir defteri
bir defter adınla hükümlü şimdi…

sen kendinin neşteri, pası, kilidi
gençliğin kendine savurur seni
esmersin, cehennemin dibinde doğmuşsun
baban iki karılı; evlerde, erkenlerde bekler seni
sen, feodalizmin kara dilberi
gündüzlerin gölgesindeydi sevgi
gölgesinden gündüzlerin iklimler geçti

sesin şimdi kanayan bir gül gibi: kangren…

-II-
sen orda
manastırının huysuz müridi sen orda
bir korkuda
bir şarkıda
ölüm susan uğultuda
sen orda
düşlerine leş kargası tüneyen

elleri ayazlarda
sen orda
esmerliğine rehin feodal şatolarda…

uyurken sen hasretin avlusunda
gündüzlerin gölgesinde oturuyordum
sonra boşuna çizdim karanlığa resmini
boşuna…ezberleyip hasreti
oysa nasıl istersen öyle gebertebilirdin beni

nasıl istersen!
Artık sulara k(atalım) aşkların yetim rengini…