Yavuzcan Pınar - Ümit

Aydınlığa hasret bir gece
Anlamsız bir gece
Kırgın gece
Gece

Dilsizlik beter
Konuşmak yeter
Emekler nafile
Her şey bir gün biter

Zırhlar var üstlerinde
Tunçtan işlenen bir kalın duvar
Direnme, nafile yalvarışlar

Duruyor önümde ölü bir sahne
Bensiz canlı lakin ölü kalbimde

Teselli büyük
Gülüyorum şimdi
Gülüyorum ya
Yüzümdeki simli maske Parıldasın düşürmesin beni dillere
Gülmesin düşmanlar bu çocuk halime

Başarmak yetmiyormuş bazen
Gözler hep ışık vermez zaten
Karanlık dolar odana
Kıskanır gözler
Yere düşer gülen çehren

Hançerle deşilmiş her yanım
Zehirler işlesin artık fazlayım bedene
Bu
Bir ümit içimde
Bu ümit yetiyor düşünmeme

Ümit
Bu ümit
Kalbimdeki sonsuz ümit
Belki diriltir beni yeniden
Kalbimde yaşayan benliği silik ümit