Yavuzcan Pınar - Kırık Bir Aşk Öyküsü

İnkâr etme sevdik biz birbirimizi.
Yıllar geçse de unutmayacağız belki.
Hani senin saçların beline kadardı o zamanlar
gözlerin alabildiğine masum bakıyordu hayata.
Yüzünde makyajdan bir maske vardı sanki
belli ki yeni öğreniyordun makyaj yapmayı ve hep abartıyordun.
Ben ise sessizce sana bakıp hülyalara dalıyordum,
sana bakarken yüreğinle konuşuyordum.
İnkâr etme seviyordun beni.
Ya da yüreğin yalan söylüyordu.
Gözlerine her baktığımda sevgiyi görüyordum.
Kalbinin sesi kulaklarımı çınlatıyordu yanında değilken.
Bende seviyordum seni
ama anla beni yapacak o kadar çok işim vardı ki
sevemezdim kimseyi
mesleğime aykırıydı ask.
Geceleri yalnız bakmalıydım yıldızlara ağlayarak ki fark etmişsindir zaten beceremedim sevmeyi.
Ayrıldığımız günü hiç unutmam hani sacların solgundu o gün gözlerin susuyordu, yüreğin başka yerlerdeydi.
Benimse kalbim kırgındı bana
çünkü yine bir çizik atıp üstüne sevemezsin kimseyi demiştim Yeşilçam vari bir tavırla.
Lakin sevemedi de kimseyi.
Sen ise sevmiştin beni.
Ayrılıyoruz dediğimde pot kırmadın elbet, hayhay dedin içinde ağlayan çocuğu susturarak.
Ben ise o gece senle ilgili son şiirimi yazdım hayat defterime.
Evet, ben sevdim seni,
ama inkâr etme sende sevdin beni.
Sadece sonunu bulamadık önde başladığımız maçı mağlup kapattık.
Yaşayamadık askı çünkü akıl ve yürek birleşmedi daha biri severken diğeri sustu.
Çocuklukla büyüklük arasında kaldık
ne çocukluğumuz vazgeçti oyuncaklarından ne büyüklüğümüz vazgeçti gururundan
bilmediğimiz bir duyguyu tatmaya çalıştık ama başaramadık.
Simdi yine seni düşünüyorum ve kabul ediyorum sevdim ben seni,
Ama inkâr etme sende sevdin beni.