Yakup Azbay - Masal

Çocuk üşüdü.
Sarstı göğüslerini annenin, yatışmak için
Meme uçlarında koca bir isyan
Anne biliyordu, çocuk bununla da büyürdü.
Çocukta bir kin, anne çaresiz
Bakışlarındaki anlamsızlık bir asır sürdü.
Bir asır, öylece sessiz…

Çocuk serpildi.
Yeşile dokundu namustan yoksun elleriyle,
Aşağılık harflerle toprağa yazdı adını
Anne solgun bir kadını oynuyordu,
Çocuğun gri kalmış yanında hala
Biraz çökmüş.
Soruyordu çocuk:
Yastıktan yastığa değişir mi düş?
Anneyi kin bürümüş.
Toprağa yazılmış aşağılık harflere baktı
Bayrağa benziyordu çocuğun adı;
Adı konmayan bir ülkenin kansız bayrağına
Ve kocaman harflerle bayrağın sağına
Cevabı yazdı:yastığa düşen başa göre değişir DÜŞ

Çocuk büyüdü
Annenin yüzünü tutmuyordu aynalar artık
Pencereler yabancı,geçmiş sevimsiz
‘'Ah o gençlik, yeşil, mehtap ve deniz
Neye yarar hatıralar oğlum, öleceğiz''
Kin uslanmaz çocukta
Hala bir sırdır her şey
Annenin gözlerinde kaçkınlığı fark eder
‘'Anne, değişir mi gözdeki cümbüş? '' Yağmur damlasıyla intihar eden melek olur anne
Çünkü ölmüş.

Çocuk yaşadı.
Gözyaşı dökmedi hiç
Yağmur olup yanaklarına düşen annesi hariç.
Siyaha boyadı ellerini, düşleri çözmek için
Dinlediği melodiler inançsız
Sonsuza dek yalnız….
Hayır yalnız kalmadı
Bir gün melek gibi bir kız,
Tenhadan arsız bir hikaye getirdi.
Ve dedi ki:
Sana gelişim yalan
İnsan er geç yalnız kalırmış.

Çocuk anladı.
Yorulmuştu ve aynaya bakışı anneye benziyordu.
Olmayan kansız bir bayrağa benzeyen
Harfleri&anneyi hatırladı.
Geriye kalan her şey bir hiç
Oda ölecekti, ne kadar ilginç
Ama sıradan olmamalıydı
Ayın katili olmalıydı örneğin ya da
Sırrının hırsızı
Öyle ölmeliydi.

Çocuk öldü.
Masal bitti, elmalar düştü gökten
Dinleyenlerde sevinç.
Ama üzülmeli bir gölgede melekler
Çünkü çocuk, piç.