Yakup Azbay - Kelebek

Varlığına gölge düşen kelebek;
Uykumu aç bıraktın.
Selvi rengi kanatların
Ve utancınla beni beklemek,
Senin en güzel saltanatın

Korkuya uyuşan her başak,
Sen konduğunda ağlar.
Ben sararmış bir esmerim
Beni değiştirdi aşk
Beni rüzgar,
Ağlayan nağmesiyle kar,
Ince esen fırtınalar,
Seni üfleyen bahar
Değiştirdi.
Incecik ayakların,
Bana gelince gerildi.
Beni bir tek
Sen ağlatabilirdin kelebek
Beni birtek
Seni umutsuzca beklemek,
Ölesiye bitirirdi.

Bir sabah renginle uyandım kelebek
Mevsim yoktu kapımda
Beni ezmek,ezberlemek
Nerden aklına geldi.
Mevsim yoktu
Nerden çıktı bu üşümek.
Artık yeter titrettin
Beni bırak kelebek...