vurgun yediğim saatlerde her seher vakti
yudumlarken keyiften az şekerli kahvemi
gövdesinden koklarım inadına gülleri
insafsızca saplanır bağrıma dikenleri.
yeşil çimenlerden rüzgar alırken rengini
demliyorken buluttan söyleyeceklerimi
denizlere gömerim sırlarımın bengini
aramayın sahilde kazılmamış kabrimi !
kırık dökük yüreğim karanlıklara akar
kahrolsun içime sinen, ölümden korkular.
hevesim bazen tükenir, unutulduğumdan
bazen ihtiraslarım yaşayamadığımdan.