şehrin ürkütücü kaldırımlarında
intizar
ve bir başka bahar,
başı boş sürünürken sokaklarda
inanmak pahasına densizliğimde
düşler kurardım,
daha dün gibi durgundum.
ben o şehirde bile
ki küçüktü yaşım,
toprağıma aşıktım,
vurgundum...
taşını sıksam suyunu çıkaran,
bir açmış çiçekle
baharı getiren
adi ve orta şekerli
bir insandım !
sokaklar aşırı bunaldığımda
beton harcımdı benim,
sertliği kimyasında
birleşen ruhum
çile köprüsünden benimle geçenler
göz ağrımdı,
kader mahzenim
onurum...
direniyor sertliğine sokakların,
direniyor hala
şu çelikten örülmüş kalbim !