Yahya Akbulut - Hükmün Hükümdarı

Güç ve kudretin kalıntıları hüküm yemiş,
Bulut gibi çökmüş busende
Tebessümün rıhtımında buzlanmış ufuklar,
Kıyafetsiz gördüğün her zalimin yüreğinde,
Damgalıydı gece gündüz ilkbahar.

Sonbaharı kokluyordu her mevsim
yüreklerdeki umutlar,
Dilinin ucunda paslanmış keyiften
ezberlediğin nutuklar
Hür iradenin zifiri karanlığında kaybolan
yarınları kelepçeli çocuklar.

Destanlar yazıyordu hani krallığında
balyozun sesi,
Buz tutardı tarla eteklerindeki hıncın
çarpık öfkesi,
Toprağın kokusunu uzaktan alırdı burnun
çok derinden
Takma sıfatın rengi cevher kesilirdi
kişisel becerinden.
Yabancı kadar uzaktı sana her çocuğun
içindeki hıncı
Yılgınlığın sessizliğini yaratmıştı ünün,
Yakıyordu yüreklerdeki sevinci.

Oysa, anadilimin doğurduğu gizemleri
taşırdın taze yüreklere
Celladı kesildin, alın teriyle sancağı
yücelten emeklere.
Çaresiz görürdünn etrafını kuşatmış
taze kanın hükmünü,
Semersiz taşımaktı hırsından
her mevsimin yükünü.

Her sabah uyandığında çelikti yüreğin
Bir başka hürdün,
Yeni gelen nesli burnu kalkmış görürdün,
Fenerli aydınlığın şadırvanı oysa sendin,
Mayın tarlasında sahte ümitlere özendin !

Tarla senin, toprak senin, hürriyet senin...
Bu yaşta bilmez miyim nedir derdin ?