Yahya Akbulut - Duvar Dostu

tüketmiş ömrümü nice aylar
seneler, geri dönüşü yok
oysa ben yazmayı isterdim hep !
çalışma masam da olmadı,
kalemim de, kızgınlığım ise
tam bir dehşet saçıyordu
burukluğunda yüreğim.

tek bir dostum vardı benim
sayfalarda kanat çırpan güneş,
sımsıcak, parlıyordu
inancımdan,
yansıyordu pencereme ışığı
karşıdaki bahçe duvarından.

iki adım arasındaydık aslında
ben ve duvar,
mesnetsiz kaldığımız olurdu işte
riyakar penceremin yüzünden.

sevdiğimiz özel ortağımız vardı
kum tepelerinde yarattığımız
nefret ile karışık sarı sayfalarımız.

ayrılık kokuyordu orası,
savururdu rüzgar
paylaştığımız bahar kokusunu,
özlemlerimiz ise hep aynı
umut sarı.

güzel düşlerimiz koşuyordu
rüzgarın peşinden,
yaslanırken meltemi güçlü
omzumuza,
yorgundu avuçlarımız.

damla damla akıntıya verirdik
sayfalarda yaprak yaprak yeşili
düşe kalka gönüllü ezilirdik
unuturken aramızdaki gerçeği.

teselliyi yüreklerde taşıyandık
ikimiz de yalından iki yürek
yazdığımı savunacak tek bilektik
masaya duvar dostum ne gerek !