Victor Hugo - Lise

On iki yaşlarındaydım, oysa on altı.
O büyüktü, bense küçücük.
Onunla gecelerce konuşunca rahatlardı içim.
Annesinin evden çıkmasını beklerdim;
Sonra usulca sandalyesine yanaşırdım
Onunla gecelerce konuşmak için, içimi susturmak için.

O bahar, baharın çiçekleriyle geçmişti!
Ölü yangınlardan ve kapalı mezarlardan!
Hatırlar mıyız acaba, bir zamanlar vardı onların da kalpleri?
Ya, eskiden güller olduğunu anımsar mıyız hâlâ?
O beni seviyordu. Ben de onu.
Biz iki saf çocuktuk, iki koku, iki ışık.

O, Tanrımın bir meleği olmalıydı, bir perisi ya da bir prensesi.
Yaşı nasıl benden daha büyük olabilirdi, nasıl?
Ona bu soruları sormaya devam ettim sürekli
Ona anlatmanın verdiği mutluluk için; "N'için?"
O ise zaman zaman kaçıyordu sorulardan, korkuyordu.
Hayalci gözüm, sürekli onu düşünür oldu.

Sonra çocuksu anılarıma daldım,
Oyunlarım, topum ve hızlı topaçım;
Daldım, tüm azmime latince öğrenmek için,
Konuşmalarıma onunla, şairlerden Phedre ve canım Virgile'i; Meydan okumalarıma her şeye, hiçbir şeyin beni incitmemesine;
Ah bir de babamın general olduğunu anlatmalarım.

Ne olursa olsun, okumak zorundayız
Latince'den, rüyalarımızı hecelemek zorundayız
Çevirmek için o ayetleri, kilise için
Eğildim sık sık o kitaplara.
Bir melek beyaz kanatlarını açtı üstümüzde,
O an biz pazar duasındaydık tam da.


O bana o an dedi ki; "Bir çocuk!"
Bense ona seslendim: "Matmazel Lise!"
Okumak için güzelce, sıkça Kutsal Zebur'un ayetlerini,
Eğildim hemen kitabıma, ani bir hareketle.
Çok güzel bir gündü, Tanrım!
Çiçekli yanaklarına değdi, en büyük yangınlardaki dudaklarım.

Genç âşıklar, hızla soldular,
Sen gün doğmalarıydın, kalbimin sabahları.
Büyüledin çocukluğumu, kendimden geçtim o ânlar.
Şimdiyse geceler iniyor keder ve acıyla,
Yine de hâla göz kamaştırıcı ruhlarımız.
Genç aşıklar, hızla soldular!