Vehbiye Yersel - Kumrular

Balkondaki sesiniz teselli etti beni,
Yuvanıza baktıkça düşünce alır beni,
Küçücük gaganızla nasıl taşındı çöpler.
Ne zaman kurdunuz,bu güzel düzeni,

Kaç kuşak çıktı, yumurtadan,uçup gittiniz.
Sonunu düşünmeden, yuvanızı yok ettik.
Yaptığımız yuvayı,bir türlü sevemediniz.
Çamaşır mandallarımı yuvaya taşıdınız,

Mandallarla yeniden yuva oluşturdunuz
Bu kadar ağır şeyle nasıl uçabildiniz.
Besledim sizi her gün Allah rızası için,
Sizleri seyrettikçe,ferahlıyordu içim.