Vehbiye Yersel - Koca Şehirde Dost Evi Bulamadım

Koca şehirde,bulamadım,
Gidebilecek,bir dost evi.
Bindim otobüse,rasgele.
Kendimi,son durakta,buldum.

Kimin kapısını çalayım,
Diye iki saat,düşündüm.
Otobüse atladım, geri,
Evime yorgun,üzgün,geldim.

Huzurumu,evimde buldum.
Evimin eksiği çok ama,
Allaha çok şükür,memnunum,
Ölene kadar,meskenimdir

Evimiz yazın fırın gibi,
Yanıyoruz,serin yeri yok.
Kimseyi,rahatsız,etmeden,
Fırın gibi,sıcak da olsa.
İnsanın kendi evi,gibisi yok.