Vefa Karanfil - Sesleniş

Beni yine ben dinlerim.
Anlamaz ki bu taş duvar!
Gelmişime, geçmişime küfrederim.
Oldular, olacaklar...

Oysa ki!
Oysa ki herşeye sebep yine benim!
İyi niyetim satar beni hep!
Ve hep gülümseyen gözlerim...
Yumruk kadar yüreğim
Bir kör sıkıntıya hapis!
Taşınmaz bir mülk gibi içindeyim...

Ben hala seni arar, sana seslenirim. Ve beklerim...
Ne olduğunu, kim olduğunu bilmeden!
Bir el ararım karanlığa düşmemiş
Belki bir yaprak gölgesi hiç üşütmeyen!
Ölümse ölümdür beklediğim!
Belaysa bela!
Korkmam, sıkıca kavrarım elinden...

İşte yine başladı kara yağmurlar sağanağı
Yine düştü nazarıma gri bulutlar!
Unuttum mavinin o vazgeçilmez tadını
Tükenmişlik, an be an zirveyi zorlar...
Gel artık gel!
Bak bunlar son çırpınışlar...