Vefa Karanfil - Depresyon

Bir kere içine düşmeye görsün,
Kök atar orada dallanır gün be gün!
Bir garip ruh alır senin yerini,
Gülmeyi unutur solar gider yüzün...

Yüreğini anavatan beller bu arsız,
Hakimiyet ondadır artık kayıtsız,şartsız.
Mekanın dar gelir sana önce yavaştan,
Atarsın kendini oradan oraya umarsız...

Sonra tik-takları hızlanır yüreğinin,
O hızlandıkça sarsılır,titrer bedenin.
Gözyaşı pınarların açılır biteviye...
Yağmur,yağmur dökülür hergün,her daim...
Depresyondur adı,acıtır canı,
Majörü de,minörü de alır,satar adamı.
Doktor yolu gözükmüştür sana harbiden,
Birbirinden beterdir her bir ilacın tadı...

Kimseler anlamaz seni,anlamak istemez.
Başında çekmeyen bu illeti hiç bilmez.
Biçare sarılırsın dostuna,düşmanına,
Ölümden başkası sana gel demez...

Sen,sen ol asla boyun eğme ölüme,
Geçer bu günler,geçecek elbette!
Yalnız sanma kendini Allah'ına sarıl,
O yüce güç yanındadır hergün,her gece...