Vefa Karanfil - Belaya Bulandım

Ve ben de çağrıldım,
Hayat denen hoyratla tanıştım birgün.
Henüz tomurcuk açmamış yüreğim,
Bağrında,ilk acıyı tattı ölgün.
Aşımı yudumlarken anamın göğsünden,
Onun gözyaşıyla yumdum yüzümü hergün.

Ve büyüdüm,
Büyürken ekmeğimin yanında,
Soğanı katık ettim.
Doydum ve Allah'ıma şükrettim.

Gün geldi,hayatın denizlerine düştüm,
Dalgalar beni ordan,oraya savurdu,
Buzullarına tırmandım kurtulmak için,
Rüzgâr da vurdu çok üşüdüm.
Canım çok yansa da, 'aman' demedim,
Olgunlaştım ve,
Önümde yürek boyu dalgakıranlar yaptım.
Ayağımı yorganıma denk düşürmüştüm,
Pamuğumdan çaldılar onlara acıdım.
Kötülüğün yoluma çıkan her şeklini,
İyiliğin nefesiyle efsunladım.
Kâh işe yaradı,kâh yaramadı,
Yine de 'sabır' dedim yılmadım.

Birgün,sevgi ektim toprağıma gönlümce,
Güneş açmadığı gün,gülümsememle ısıttım,
Yağmur yağmadığında,
Gözyaşımla suladım toprağımı.
Ve hasat günü,binlerce kez yıkıldım,
Yine acı,yine hüzün,yine keder.

Bu kez dayanamadım,
Belaya çevirdi yüzümü bendim,
Karşı koyamadım.
Önüm,arkam,sağım,solum,
En nihayet,ben de belaya bulandım...