Vefa Karanfil - Bak Bir Kadın Ağlıyor

Bak,bir kadın var orda,
Senin bıraktığın yerde,bırakmadığın halde,
O köşebaşında kalmış umutları,
Sıkı,sıkı sarılmış bırakmıyor,
Zaman akıp gitse de,
Bir parmak aramıyor zamanın ötesini,
Orda,hala o anda,
Seni son bulduğu yerde yaşıyor.
Yağmur,rüzgar işlemiyor ona,
Nice önceden,
Yüreğinde kopmuş en deli fırtınalar,
En sağanak yağmurlarıyla ıslanmış aşkın,
Özlemini,şarkılara vurmuş dudaklarında,
Mırıldanır durur,'Dön ne olur'.
O köşebaşında,
Gelenden,geçenden soruyor seni,
Delirmiş gibi bakıyorlar,
Alaycı gözler,çarpık sözler acıtmıyor onu,
Vaktiyle acıtan,acıtmış ruhunu. O da onlara söyleniyor;
'Gülün' diyor 'gülün teneke kalpli şehrin insanları'
'Birgün,sizin de gönlünüze düşecektir aşkın tohumları'.
Arada bir çalkalanıyor idrağı,
Çark ediyor eğriler,doğrular aklında,
Bir,iki adım yol alıyor evine doğru,
Geri dönüyor sonra,
Aşkı,tutkuları,umutları,hayatı o köşebaşında.
Gece,yavaş,yavaş çarşafını seriyor şehrin üstüne,
O ağlamaklı,
İç geçiriyor sensiz geçecek bir geceye daha,
Sonra,herkes bir yerlere giderken,
O da buruk bir kalıntıyla,evine çeviriyor rotasını.

Bak,orda bir kadın var,
Bıraktığın yerde,bırakmadığın halde,
Gelmeyeceğini bile,bile hala seni bekliyor.
Ve o kadın,
Yüreği ellerinde,yitip giden sevdasına ağlıyor...