Vefa Karanfil - Arif Ali

Arif Ali yılgın,Arif Ali yorgun...
Mümkünse ağla kader,
Biraz da sen ağla,
Birkez daha lanetlendin insanlar tarafından.
Şimdi,
Yaşamın avuçlarından bir can daha kaymakta,
Körpe,garip,kırık-dökük bir can.
Belki budur sebep! ! !
Onu senin nazarında değersiz kılan.

O bir çocuk,o bir umuttu.
O! Hayat ağacında henüz bir tomurcuktu.
Şimdi,senin girdabında boğuluyor,
Şimdi,
Bir yudum nefes alabilmek uğruna,
Çırpındıkça çırpınıyor,
Yaprak,yaprak dökülüyor Arif Ali.

Ne bir oyuncak istiyor,
Ne de çocukça şeyler bizden.
Çoktan terketmiş hayalleri onu, Ceremesi senden...

Ama kader var yaa!
Bu sabah güneş,
Onun için açtı gözlerini dünyaya.
Bahar,alelacele geldi doludizgin,
En güzel renklerini serdi doğaya Arif Ali için.
Papatyaları gördü Arif Ali,yemyeşil bayırları,
Zoraki gülümsedi,
Bilseydi ki bu onun son baharı.......

Neyse kader,
Arif Ali kefeni yırtarsa eğer,
Sana inat sokaklarda göbek atacağım.
Belki hiç ağlamadığım kadar,
Mutluluktan ağlayacağım.

Mümkünse şimdi sen de ağla,
Lanetlendin birkez daha
Çatla kader...