Vedat Okkar - Unutulmuş Baharların Boynu Bükük Eskimiş Şarkılar

Diyorum ki
Gözlerimin feri gibi
Kulağımın sesi
Bu ten
Bu beden
Senden fakir
Sessiz sakin

Kırılgan satırlarıma düştün yine
Dolaşırken yapayanlız istanbul sokaklarında
Bir adam
Tek başına
Tek aşınla
Gözleri dört duvar arasında
Hep ufaktı benim odam

Soğuktan titrek dişlerim
Gözlerim uzaklarda
Kulağımın ırzına geçmiş uğultularınla
Ceketimin son düğmesini iliklerdim
Anlamsızca karşında
Gözlerin gözlerime batardı
Eliminin kızlığı bozulmuş
Zifiri karanlık bir kan akardı

Oysaki
Bütün dolaştığım sokaklarda
Adımı ezberlettiğin ağaçlar
Hep yalandı
Ağaçların boynu bükük sus&tu
Kan kustu

Bu kentin sokakları sessizdi
Ben sessizliği de severdim belki
Yitik bir şehrin gölgesine düşmüş ihanetin Affedilmezdi
Dur&du
Bıçağın kör sırtı
Sırtıma vurdu

Hani fısıldardın ya
Sessizce
Nefesinle ırzına geçtiğin kulak mememe
Hala acıtıyor
Fısıldayan insanlar
Senden ufak bir hatıra kaldı bedenime

Susmak
Haykırmamak
Nereye kadar?
Göbeğimin deliği düğümlendi
İçinden çıkamıyorum

Sen hep hikaye diyordun
Üzülüyorum...

Artık!
Geceleri kabuslarımda
Çığlıklarını duyduğumda
Dokunamıyorum kanattığın kulağıma

Ey Şair&...
Unutulmuş baharların
Boynu bükük eskimiş şarkıları gibi
Hasret kal benim sesime

Oysaki...
Teninin kokusu var
Hala tenimde