Umut Taydaş - Yarmaş

YARMAŞ


I

İnsanlar neden ağlarsa, ondan,
Nefes yarım, can tükenik, ciğer duman,
Senli düşlerimi mezun edemedim bu hayattan,
Ne serdengeçtilik bu ayrılışım, ne isyan,
Bırakıp da gidemem nerelere, kaptırıp kaybolamam,
Biliyorum susamam sevdiğimi,
Yine dönerim sana, aylak,
Ama halim duman, gönlüm yarım,
Susup bir kenara çekiliyorum,
İnsanlar neden ağlarsa, ondan...

III

hep beklemedeyim,
kalenin önündeyim,
seni geçemiyorum,
giremiyorum içine.
artık çok sıkıldım burada;
"rızaa... rıza...
muz orta!"

VII

sedef kaplamış rengimi, ben bulanık,
sen "balıklı çermik" ten affını istemiş,
olmadı kaçıp gelmiş bir balık,
sen beni öptükçe, yaladıkça,
kendime oturuyorum...
yala beni, sana muhtacım,
seni iyileştiririm dedin,
seninle kaldım;
suyuma dönmem lazım diye
tek nefeslik bile olsa çekip gidersen,
lanetine, felaketine tınmam,
balıklı çermiği, tepenize yıkarım...
önce bütün balıkların içine dalar
bir güzel yıkanır,
sonra yıkarım.

IX

romantizma
safsal'larını ağrıtır,
kendine güven,
başkalarını sebep bilmeye alış ki
istersen öküze dönüşebilesin.
yapabileceğin ne varsa yaptın,
çok mühim değil hastalığın,
benim,
git bir zenciyle yat
iyileşirsin.
bu dünyada kimseyle geçinemedin,
hiç kimse anlamadı seni,
hiç bir sevdiğinle sevişmedin,
herkes aldattı seni,
kandırdı, gerçekten sevmedi,
bir elmanın mükemmel bir yarısıydın,
hiç kimseyle varamadın bütüne,
iyisi mi
al kendini,
sok götüne