Ümit Seyhan - Kayıp Öykü

Altın yaldızlı bir başlıkta,
Kayıp bir öykü gözlerin.
Ne renkti şimdi hatırlamam,
Ama sanırım,
Dışarıda kar vardı.

Denizcilerin büyüsünden,
Mavi kararmış,
Gri fonda kara kargalar,
Beyazla zıtlaşmıştı.

Yamaçlarında denizi uyutan ,
Parmak aralarından Güneş'i sızdıran ,
Tılsımlı şehirlerin maskesi düşmüş,
Hayallerin yelkenleri ,
Kalkar kakmaz limandan ,
Paramparça olmuştu.

Niyetler umudu biler.
Sivrilen dişleri ,
Hiç bir şeye güç yetiremez,
Yüreği ,
Böldükçe bölerdi..

Yavaş yavaş alınırdı nefes ,
Tutunarak tüm kayıplara.
Hala derinlerden bir ses!
Göstererek kuru dallarda ki kargaları ,
Düşme sakın düşme,
Yürü derdi ..

Yalnızlık yalanını uyduran herkes
Inadına olsa gerek,
Gidemez benim gibi , Kuytularda beklerdi .

Keşke dememek için insan ,
Sevmeleri hep erteler,
Kalıplardan çıkmış ,
Beden beden sevdalar
Elden ele dolaşarak eskirdi.

Ve insan;
Binbir parça,bir bütün değildi.

Nispet olsun diye yazılan,
Bir başkaldırış, bir isyan,
Altın yaldızlı bir başlıkta,
Gözlerin kayıp bir öyküydü...

Vururdu ayağının altında ki,
Tahta iskemleye hayat,
Kundaklardı alaca karanlıkta,
Ufka açılan gemileri.
Ibret olsun diye belki ,
Belki de yıldırmak içindi
Aşkta sınırları aşan,
Devrimcileri..

Dedim ya ;
Yürüyorum hala...
Ayak izlerime dolarken rüzgar ,
Ben korkmadım hiç ,
Sadece yılgınım biraz..
Altın yaldızlı bir başlıkta
Kayıp bir öykü gözlerin
Şimdi sorsan,
Ne renkti hatırlayamam.