Ümit Seyhan - Eflatun Mutluluk

Misaller şekillenir,ekşimiş suretlerde.
Denizin yüzünü ısırır martılar.
Bir kontrbası alır bacaklarının arasına rüzgar,
Alkışlar savrulurken,
Çıplak bedeninden utanır kavaklar .


Karışık,rengarenk ipler gibidir hayat ,
Açtıkça dolaşan ,dolaştıkta şaşıran.
Melodileri yutar çığlıklar.
Avucunda su taşınmaya döner mutluluk,
Dolup taşan nehirlere inat .

Yükünü yıkacağın bir gölgelik bulsan,
Vakit dayanmıştır akşama.
Küllerin arasından,
Hicran öpüşler sıçrar.
Gözbebeklerine vuran şavkısı değil !
Yanmaya insan,
İlk ordan başlar.

Kıvrılmışken yılan,çıyan kovuğunda.
Bir yarasalar birde yarası sızlayanlar,
Özgürleşir karanlıkta.
Kovalar birbirini gölgeler,
Bacaklar,eller uzun,
Yürekler kayıp,
Başlarsa kısa.
Öğütler ufalanıp dağılır tenhalarda.
Kılavuzun sağırlaşır, kalp çarpıntılarına.
Kül taplasında yakılan bir fotoğraf gibi ,
Tutuşmayan yanın alevlere itelenir,
Bir zamanlar öptüğün parmaklarca ..

Ne ehemmiyeti var yarının?
Düne sınır değil mi şimdi ?
Günahlar kefaret,aşk bedel ister
Söyle girilir mi?
Cennete bir hırsız gibi?

Neden yok sayılır?
Eflatun yakarışlarda !
Tüm acılara neşter,tüm acılara cellat,
Kardelenlerden yalnız,
Bazen;
Eflatun bir mutluluk doğar.
Aşkta yavan,sadakatte tutarsız.

Bir akşam üstü;
Arada uçsuz bucaksız bir deniz,
Turnalarda girmişken kadraja.
Arta kalanı sahiplenmek varya,
Bir kibrit çöpü boyunda.
Eflatun bir mutluluk,
Silüeti homojen, bakışları flu,
İşte hepsi bu kadar,
Hepsi bu..