Ümit Kilislioğlu Özger - Meşe Ağacı

Hayret! Ben miyim böylesine neşeyle rakseden?
Benim hayalim mi bu, durgun sulara akseden?

Sanki kırk yıl öncesinden gelmiş gibi,
Bedenim de ruhum da incelmiş gibi.

Başbaşa vermiş bir kaç nilüfer,
Sevginin, mutluluğun, huzurun zafer.

Dağ,söylediğim şarkıya kır çiçeklerinin kokusunu katıp
Ve onlardan bir senfoni yaratıp
Gönderiyor hızla geri
Burası dostluğun, paylaşmanın yeri.

Yorulunca altına atıyorum kendimi bir meşe ağacının,
Alınıp götürüldüğünü hissediyorum her acının.

Meşeden bana bir yaprak geliyor salına, salına Sessizce düşüyor bu ateşli alına.

Biraz sonra bir tane daha, serin mi serin
Şiirler yazıp yazıp gönderiyor sanki
İlhamını paylaşıyor o anki
Yüceliğini haykırıyor bu ilahi eserin.

Ona bakıp gülümsüyorum ellerim toprakta,
Cevap yine bir yaprakta:
“yok sen, ben;
İyice dinlen.
Yanında dostların var seni seven.
Bize güven”.

.

Ümit Kilislioğlu Özger