Ümit Kilislioğlu Özger - Masal

Aslı yok ya,
Yaşadığımız mekânda
Farklı bir boyutta bir ülke
Ve bu ülkede bir takım
İnsanlar varmış.
Özel bir bölme varmış aramızda
Bir tarafı ayna, bir tarafı cam
Onlar yalnız kendilerini görüyormuş, biz onları
Pek seviyorlarmış aynalı salonları.
Ülkelerinin adı 'Ruya Ülkesi'ymiş
Bizi en çok rahatsız eden de
Kendilerinin duymadığı
Horultu sesiymiş.

Paraları öyle çok, öyle çokmuş ki!
Karınları öyle tokmuş ki!
Pazarları at biniyorlarmış,
Cumartesileri dansedip,
Tepiniyorlarmış.

Geziyorlarmış sırtlarında son moda ceket,
Umurlarında değilmiş memleket.
Yazı görmeyen baharlar,
Sokak çocukları,
Dövülen kadınlar,
Cinayetler, intiharlar,
Yaşlılar yurtsuz, yersiz,
Yaşayıp gidiyorlarmış
Hepsinden habersiz.
Bilmem kaçıncı sevgilisinden ayrılmış da
Yenisini aramaya çıkmış kimi,
Kimi ise reklâm uğruna
Kandırmış hakimi, hekimi.

Bilmiyorlarmış taksitmiş, sıraymış,
Her kapı onlara açılıyormuş,
Anahtarları paraymış.

Nasıl olmuş bilinmez,
İçlerinden biri bir gün uyanıvermiş!
Birden arkası görünmüş aynanın,
Yananla birlikte canı yanıvermiş!
Gönlünü kederlere salmış.....
Derken bir ninni sesi, biri gelip sallamış
Beş dakika geçmeden
Tekrar uykuya dalmış.

Masalın elbet var özü;
Hakça kazanıp, iyi yaşayana değil sözü,
Bedenin bir yerine iğne battığında
Acısını duymayana,
Bütün olduğumuzu görmeyene,
Gafile...
Ama ne dersek diyelim,
Biliyoruz ki
Nafile...