Ümit Kilislioğlu Özger - Kuma

Yeniden evlendiriyorlardı sümbül saçlı, kara gözlü Celâl'ini
On iki yıllık kocası, canı, helâlini.

“Üzülme Hatice'm, çocuk için “ demişti
“Köy yeri işte bilirsin,
ama üç kez de evlensem daima en önde sen gelirsin.
Hiç acımam döverim, ihtiyaç olursa iyi bir derse
Hele hele sana saygısızlık ederse! ”.

Ertesi gün düğün vardı
'Allahım canımı al! ' diye yalvardı.
Kocası onunla o gece çok az konuşmuştu
Belli ki suçluluk duyuyordu
Şimdi de mışıl, mışıl uyuyordu.

Hatice, sessizce tavanarasına çıktı, Sandığının kilidi açıktı.
Gelinliğini bohçasından özenle çıkardı,
Şöyle bir önüne tuttu,
Bir an için acısını unuttu.
Kabarık etekleri vardı yerlere kadar uzun,
Kendini bir süre seyretti, arkasından aynadaki tozun.
Geçen yılları, mutlu günleri saydı,
O evde bir an bile durmazdı ana-babası sağ olsaydı.

Yere göğe sığamadı, dünyası yıkıldı;
Odasına gidip yüzlerce rekât namaz kıldı,
Sonra Celal'inin üstünü örttü.
Vakit sabaha karşı dörttü.

Sonunda ne yazık o gece...
Canına kıydı güzelim Hatice.