Ümit Kilislioğlu Özger - Kâtibe

'YAZ KIZIM! ' dedi hâkim.

Parmakları uçuştu
kelebekler misali.
Üç beş de hata yaptı, dert etmedi kendine
Anlaşılırdı nasılsa

'....KANUNUNUN.....NCU BENDİNE...
Aklı başka yerdeydi.
(Akşama yemeğe misafir gelecekti
Kocasının ailesinden on beş kişi
Zordu işi.)

'....GÖZ ÖNÜNDE TUTULARAK...

(Geceden yapmıştı yemekleri; tavuktu, börekti.
Keşke tülleri de yıkasaydım diye düşündü
Ne de olsa gelindi, ağızlara lâf gerekti.
İşi zordu...)

Tam o sırada hâkim sanığa sordu: ' EKLEYECEĞİN BİR ŞEY VAR MI? 'Yok' dedi sanık melûl, mahzun,
Özgürlüğüydü elinden giden
ve aniden
en masum pozunu takındı
(Evlenme yıldönümleri de yakındı
Yüzük, küpeden vaz geçmişti de
Bulaşık makinası istiyordu.)

'YAZ KIZIM! ' dedi hâkim. yine
.......' ON YEDİ YIL AĞIR HAPSİNE...

Sanığın gözü karardı,
Maktulün ablası arkalardan bir Oh! çekti;
Hırsla mantosunu giydi,
Yetmezdi ama yine hiç yoktan iyiydi.

'Ve...LİRA AĞIR PARA CEZASINA ÇARPTIRILMASINA
TEMYİZ YOLU AÇIK OLMAK ÜZERE

(Yeni aldığı yolluğu sermeliydi akşama yere)

KARAR VERİLDİ....

Jandarmalar sanığın kolunu, abla mezarlığın yolunu tuttu.

Bir sonraki duruşmaya geçildi
Onun için önemli değildi suç ne, suçlu kim.

Yeniden 'YAZ KIZIM! ' diye seslendi hâkim.