Ümit Kilislioğlu Özger - İki Arada Bir Derede

Benim neslimin kadını
Yarı meslek sahibi, yarı aşçı
Bir yorgun savaşçı.

Gece hasta çocuğumuzun başındaydık,
sabah işte,
Umut hem kalemdeydi,
hem şişte.
Mesleğimizin gereği
ve su böreği,
ihmale gelmezdi.
Bu ikili hayat bizi
adamakıllı ezdi.

Hem kadınlarla yarıştık,
hem erkeklerle
Hem iş yerinde hararetli tartışmalara karıştık,
hem karşıladık konukları
ev yapısı pastalarla, keklerle.

Öğütlemişti ev kadını olan annemiz:
Marifetli olmalıydık ve temiz.
Bilmeliydik örgüydü, dikişti, danteldi,
Kadın, hünerli bir çift eldi.
Mükemmel olmalıydı ütüydü, yemekti
Bakımlı da olmalıydık çünkü
kadın demek aynı zamanda
zarafet demekti.

Birlikte yorgun girdik eve akşam
O gazetesini aldı, uzandı ne gam! Biz ne müzik dinledik,
ne ayağımızı uzatıp, kitap okuduk
Mutfakla masa arasında
mekik dokuduk,
inledik.

Telaştaydık çorba taştı, yemek yandı
Pilav da güzel olmalıydı etler de
O şekerleme yaptı o saatlerde
Örttük üstünü,
hazır sofraya uyandı.

Kocaların da suçu yoktu
Babalarıydı onların da modeli
Bu bir geçiş dönemiydi,
Biz ödüyorduk bedeli.

Yorgun savaşçı şimdi
Emekli, dışarıdaki işinden
Kolay tanırsınız onu yolda
Omuzları düşük, dalgın gidişinden.
Arttırabildiyse tırnağından, dişinden
Alabildilerse bir ev, bir araba
Diyebildilerse torunlara “Merhaba! ”,
Yeniden mama hazırlar, zevkle
Uykusuz kalır şevkle,
Her zamanki gibi olgun, yorgunluğa alışık
Ama içinde hep o yaşama sevinci,
Gözünde o ışık,

(1.Mart.2000)