Ümit Bilgin - Hüzün Yakar Gönlümü

Asırlardır yanarım coşkun nehir söndürmez
Takvimlerden gün düştü hüzün yakar gönlümü
Gönül göçe azmetti hiç bir şehir döndürmez
Yaz ayında dondurur güzün yakar gönlümü

Bir deryaya düştüm ki taşıyacak salım yok
Yardan geldi yorgunluk takatım yok halım yok
Kökten çürüdü gövdem kup kuru bir dalım yok
Ne enin ne endamın sözün yakar gönlümü

Bu öyle bir sevdaki yıllar yılı güderim
Sensiz girsem cennete terk eyleyip giderim
Sensin benim ziyanım sensin benim ederim
Bir tebessüm yetişir özün yakar gönlümü

Kul Ümidim gönlünü hasret ile şişirdi
Nehirlerle doldurup son damlayla taşırdı
Yaldız yaktı yılımı mevsimlerim şaşırdı
Yokuşunda üşürüm düzün yakar gönlümü