Ümit Bilgin - Gülle Oldu Vuslatı

Ne karanfil ne zambak hiç birisi kesmedi
Onca çiçek içinde gülle oldu vuslatı
Feryat etti bülbülüm bir an olsun susmadı
Hep soluksuz şakıyan dille oldu vuslatı

Aşık o ki maşukta her çileye katlanır
Aşk dediğin hakikat acı ile tatlanır
Bir İbrahim misali kor ateşe atlanır
Yar yolunda eriyip külle oldu vuslatı

Sevda vurup seveni ne benizler soldurdu
Aşka açık gönülü her belayla doldurdu
Kişi derde düş olup kaderine saldırdı
En yakını terk etti elle oldu vuslatı

Kul Ümit'i yad değil yanındaki yar vurdu
Kara kışta kavurdu ağustosta kar vurdu
Bir fırtına denk gelip mevsim mevsim savurdu
Diyar diyar dolanan yelle oldu vuslatı