Ufuk Nazım - Vardık Güneşe

Soğuktu
Başını göğsümde sakladım
Yüzün bir heykel gibi
Sessiz ve özenliydi
Baktım kıvrımlarına
Uzun ve yeşilce
Adını bile unuttum senin
Yoldaşım, arkadaşım
Göçlerin adı kadar
Kırmızı
Akıyoruz tren raylarıyla
İçine hasretlerin Binlerce durak
Ardımızda kaldı
Dostlar hüzünlü mavide
Bakıyorum sana rüzgarlarla
Bulutlarla bakıyorum
Damlaları saymaktan usandım
Ağlama artık
Bak vardık güneşe
Kaldır ellerini
Güneşi yakalamanın
Vakti geldi.