Ufuk Nazım - Umudun Yokuşları

Umutla aşdı
Ona giden yokuşları.
Nefes nefese zamanda
Umarsız bir insandı.
Öyle boş boş bakardı
Ağlayan gözlerinde
Umudu boşuna aradı
Yalanlarla avuttu
Kaybolan yıllarını.
Suskunlukla sakladı
Yağmurlar altında
Eriyen bedenini. Şimdi uzak ona
Umudun yokuşları.
Dağsız memlekette
Yaşanır mı?
Umut süzülüp karanlıkdan,
Işır mı hiç göğe.
Kanatların asılır kalır
Gri bir gökyüznde
Bi haber
Özgürlük senden.
En iyisi
Kırılsın kanatların.