Ufuk Nazım - Halbuki

Unutulan
Bir günün ardından
Sabah oldu gene.
Yalnızlığı kanıksamış
Gözleriyle
Kendi içine bakıyor.
Derin bir
Okyanusta kaybettiği
Gülüşlerini arıyor.
Dargın umutlarıyla
Sessiz sedasız
İşine gidiyor.
Düşük omuzlarında taşıyor
Mutsuzluğunu.
Kıpırtısız gözleri
Takılmış yere
Yüreğinden düşen
Değerli bir şeyi
Arar gibi.
Halbuki
Yaşamalıydı inanarak
Umutlu günlere. Gözlerinde
Mutlak bir ışık taşımalıydı.
Yaşadıkça
Daha dik bakmalıydı
Kararan her şeye.
Gebe bir canlının
Soylu yaratma
Heyecanıyla
Umutla beslemeliydi
Bedenini.
Ve sancılar içinde
Çabalamalıydı.
Bugünden doğurmalıydı
Çelişkilerin rahminden
Kendini.
Gerçeğin
Sınırsız ufuklarında
Nazım'ın
Duygu yüklü bulutlarını
Taşımalıydı sabırla
Umutla
Yarının saklı tohumlarına.