Ufuk Nazım - Evrenin Sığdığı

Anlamak
Yada anlamaya çalışmak
İzmirin yaşlı bir yurt odasında
Uğultusunu dinlerken
Gece poyrazının.
Brükselde
Kapalıyken penceren
Tüllerinin nazlı salınışına
Takılır gözlerin.
Yaşam bir bütündür
Bütün kütlesiyle
Dönüyor dünya
Ve gidişin bir ömur sürer
O kadar kısaki derken
Birden biter.
Yamalı bir ömür kaftanıyla
Sararlar seni
Bembeyaz uzanırsın toprağa
Güneşin her gün
Uzanışı gibi.
Gözlerinde açar iki gül
Dilindeki kırılan sözcüklerle
Uzanırsın göğe
Erisilmez bir sedir ağacına
Döner çığlıkların.
Evrenin sığdığı
Tek yer Bir canlının beynidir.
Beynin sığdığı tek yer
Evrenin kalbi
Uzak bir sessede
Sana gelen
Dinle ve düşünki
Yarın senin sesinde
Uzaklaşabilir.
Zayıflığın kadar
Gebesin güce.
Kinin kadar
Olmazssa sevgin
Ayrılığın kadar
Düşersin dibe.
Yalnızız;
Kendi içimizde
Bekliyoruz bir şafak
Erken öten bir horozun
Büyülü sesini.
Şafakla kalkıp
Süreceğiz atları;
Dörtnala varacağız
O mutlu ülkeye.
Sonraki günler
Düşünün bugünü.
Artık düşünmek yok yarını.