Turgut Çakır - Savaş Hep İzleri Üstünde Dolandığı Zaman

Dünyaya gözlerimi açınca hemen ölümü sordum
'hayat bu doğumla başlar ölümle biter” demeliyim
Oturmalıyım bir kanepeye
Dünyanın en cılız ve zavallı insanını düşünmeliyim
Mayın tarlasında,
Soyunmuş ağaçların yapraklarında
Kurbağaların vırak vırak öttüğü bataklıkta
Ya da göklerin çılgın sesinde
Kendini korumaktan aciz insanların yitirdikleri canların
Geride bıraktığı yaşam denizi
Ya da yıldızlara doğru koşan çocukların
Dağlara çarpan acı çığlıkları
Nedir bu savaş tepinmeleri?
Gökleri titreten gürültü
Nedir insanların fakirliği?
Ve ölüm kuşlarının dağlara çarpan şarkıları
'nereden geldim nereye gidiyorum”
Kendimi öteki yaratıklardan ayırıp nereye gidiyorum
Göklerin altına ya da göklerin üstüne mi bilmiyorum?
Ama her şey kendine göre değişiyor
Savaş şarkılarının ölümlerini, yalnızlıkları anlatıyor
Sık sık ölen yiğit askerleri
Ve esir olan yüreğimi
Kendini beğenen insanların özünde uyanan martılar Ne de yaratılışında olan hastalıklardır dünyanın en yüksek katında yaşayan
Ne de hayal gücüyle dünya kentlerini gezen
Bunlar gören gözler gülen yüzlerdir
Onlar ise ağlayan gözler acı çeken kalplerdir
Toprağa düşen sarı yapraklardır
Kaybolan hayatın güzelliğidir
Yeşertir gökleri savaş kanlarıyla
Ama içimizde gizli bir zincir taşıyan azrail
Çiğdemler ve sümbüllerin ağzındadır
Sevilen sevilmeyen her şey
Savaşı başlatan elbet bir gün çeker acısını
Vicdanında acı çekerse belki yaptığından utanır
İçine korku saldığı zaman
Kaçmak istese de kaçamaz vicdan azabından
Hırsızlık yaptığı zaman
İnsan kendini saran zincirler içinde kıvranır
Acı çeker
Savaş hep izleri üstünde dolandığı zaman
Ölüler çoğalır
Kızgın güneş altında dağlara çarpar bağrışmalar

İşte o zaman hayat aranır, yaşanılan bir dünya
Ölümden ötesini merak edenler bilsin ki, artık hayat o korkulan mezarın içinde