Tuba Gürdere - İçimize Yansıyan

Yaşamak bazen birdir bazen birdenbire çoğalmaktır...
Yaşam daima öz duyuşun olan.
Olmak sonsuzluğun cümlesiydi,cümle alemin hecesiydi tek bir kelimeden bütünlenen.
Sessiz bir anlatımdı doğa kendini okudu insan.
Okudukça kendini, yaşama dokundu,dokundukça kendini buldu.
Azaldıkça herşey , ve azaldıkça sandığın an dolar herşey içine
Sen eksildiğini sandıkça herşey yenilenir gözlerinden.
Her defasında yenilenen,bakışına yinelenendir sonsuz eskinin tükenmez en yeni anına.
Bakışın en yenisi kalbinle duyabildiğindir bitmez anın tükenmezliği.
Daima kalbimizin birliğine çoğalıyoruz.
Bakmak, görmek değil, görebilirlilikte değil görülecek olanın gözüne değil özüne görünürlülüğüdür.
Bazen kendi hayatını izlemek değil, Yaşamak duymak kalbini okuduğun.
Yaşamın sana kendini gösterdiğidir duyuşun.
Hayatı izlemek çoğalmaktır bakışınla oluştuğun. Bir bakış, yaşamın akışıdır Düşüncenin aydınlandığı ve hayatın yansıttığı içimize akan ışıktır.
Sözde dokunuş, dokunuşta en derin duyuş ve duyuştan varolan bir görüştür içimize yansıyan.