Tuba Gürdere - En Yeni Kişi

Herşeyin iki yüzü vardı. Buyüzden yüzümüzü ne yöne döneceğimizi bilemedik. Bildiğimiz tek yön, içimizde ki gerçeklik olsada herşeyin ikiyüzü yansıdı sahtelikle gözlerimizin içine.
İçimizden aldığımız ışığı, hiç söndürmedik gözlerimizden.
Görebildiğimiz tüm yansımadan, en gerçekliğe ulaştık sonsuzluğun izlerinden.
Tüm yansımalardan, yaşamanın tek yönüne sarıldık.
Işık varsa içinde, aydınlıksa bakışın , bakışının aydınlığıdır yüzüne yansıyan.
Nice ışıklar var ki; bakışımız için yanan.
Hayatın kendisi yansır, ışığın olur yaşamak.
İçinde bir hayat var içindesin kendinin.

Tüm kelimeler bir ışık yakabilir, bir bakış oluşturabilir.
Ancak gerçekliğin duyuşu sözsüz ve kelimesiz hissedilen düşüncenin ötesindedir.
Bir bilinçtir ki o kalbinde bir yazıysa eğer.
Hiçbir dünya kelimesini yanyana getirip şiir oluşturmak istemezsin bazen. Sonsuzluğun bitmez tükenmezliği hecesiz kalır.
Henüz ulaşmadıkça ve ulaştığın bir şiir yaşamdır.
Sensin içinden duyumsadıkça bir akış.
Okunmaya,dokunur en derinden yaşam.
Dokundukça kendine,kendine susarsın.
Tüm algının ötesinde bir anlam olur tek bir kelime varoluşun.
Varolmak ve varmak varabilmek kendine.
Bilirsin ki; şiir varolur ama varmaz yalnızca vardır.
Kendi öz varlığına vardırır.
Ve herşey özünde vardır.

Yaşam heryerde kalabalıktır ancak özünde bir yerde yalnızsındır.
Ancak dilersen en coşkulu kalabalıkta en mutlu yalnızsındır.
En huzurlu yalnızlığın içinden en kalabalığın huzurundasındır.
Tüm duyuşumuz biraz şiir gibi yaşamanın en özel sahnesidir.
Bizi bize kalbimize ileten.



En gerçek, en imkansızmıdır herzaman?
Düşündük; düşünürken , imkansızlığın gerçekliğine dokunduk.
İmkansız olan gerçekti, en gerçek olan en imkansız. Bilirdi en gerçek en imkan kendisi.
İmkansızlık kendini aştığı ötesiydi.
Ötelerde tek gerçek, imkanın sınırlarıydı.

Zamanla yarışmak istedik hep.
Zamanla yarışılmayacağını, zamanın içinde tükenince anladık.
Tükendi zamanlar ve zamanımız tükendi.
Yeni yeni zamanlara eskidik.
Yaşanılmış herşey kadar eski, yaşanılmamış herşey kadar yeni ve yaşanılacak herşey kadar yenilenmeliydik.



Duyduğumuzda sevgiyi yaşamdan, yaşamı sevginin içinden sevdik.
Sevgi illa bire bir eklediğin değildi. En sevgili ne oldurduysa, herşeydi sevgi.
Anlatılmaz kelimelerin uzaklığında yaşadık bazen.
Buyüzden anlaşılmazda yada anlamı kendinden veya anlatılmaz halini yakınlaştırdık içimizden.
Kelimelere yakınlığımız uzaklığımız aynı zamanda anlatılır ve anlatılmazlığımız.
Kelimelere anlam yüklediğinde anlamak olur zaman.
Sen dahil, herşey anlamlaşır.
Sevgiyi bildik öz anlamlarda ve yaşamayı öyle sevdik.
Masumdu sevgi. Büyüdükçe dahada masumlaştı içinde.
Zaman yalnız sevgiyi değiştirmedi.
Zamanın içinde eskimeyen sevgiler vardı herzaman yenilenen.
Bir zaman vardı sonsuz sevgiyi içinde tutan, birde içinde sevgiyi hisseden insan.

Zamanın geçtiği,geçeceği ve bittiği yerdeydik.
Zaman bizden eskiydi, biz, zamandan eski.
En yeni kişi, zamandan önce eskiyendi.
Eskiyen zamanda, en eskiydi en yenilenen kişi.
Herşey değişebilirdi zaman değişimin kendisiydi.
Bir insan vardı zamanı değiştiren, birde zamanla değişen insan.
Herşey değişebilirdi yalnızca zamanın içinde ve içimizde ki sevgiyle
Değişmeyen sevgiyle değişebilirdik en gerçekliğimize ancak.