Tuba Gürdere - Duyumsanan

En büyük değer değerlerine sarılarak yaşayabilmektir.
Yazarız buyüzden yazı bir hayat içinden yaşarız.
Yazdıklarımızı yaşarız bilmeden.
Kalbimiz okundukça kendimize dokunuruz.
Ancak öyle dokunuş olur ki;
yaşam içine, sen kendi içinden yaşama dokunursun.
Okunuş değil, dokunuş olur herşey.
Herşey içine dokunur öyle kendine d-okunursun.
Kaleme,kalbimize dokunur gibi el sürerken yazı değil yazgı olursun.
Henüz yazmadan kalbin duyuşunu okursun.
Bir noktadan sonra özgürleşir, bir duyuş sarar içini.
Özgürleşmek başka biçim olur.
Manalar yoktur kelimelerde.
Kelimelerde,anlamın kendisisin anladıkça. Anlam olup, manalar aynı dil kendimiz olur öyle susarız.
Yazılacak her kelime duyuştur kalpten.
Varlığımız yazıdır.
Kendimizden habersiz yaşadıkça okuduk okundukça dokunduk kalbimize.
Derinden varoluş hikayesi gibi duyulan yaşam.
Ortasında en değerli bir anlam.
İçinde kalbimizin duyuşu kimi zaman ise anlamsızlık.
Çünkü bazen değerler anlaşılmazdı.
Anlamlaşmak yansımak olurdu kendinden.
Öyle yansır ki kendine kendinin içinden insan.
Ancak dışında kendine anlam katar ve anlamlaşır.
Manalar zaten katabilmenin ötesidir ulaşılan.
Kelimelere katılabilmenin ise varoluşudur duyumsanan.