Tuba Gürdere - Bakıştan Duyuşa Dek

Susarsın anlaşılmayan bir dilde.
Anlaşılan bir iç zaman olur yaşamın sesi.
Anlaşılabilir olan tüm sesler,
anlamını yitirir duyulmadıkça kalpten.

Bir anlamdır duyabilmek hiçlikten kendini.
Susarsın daha çok duyumsayabilmek için.
Susarsın, tüm evreni kuşanırcasına.
Ruhun bir serinlik ürpertisindedir.
Duyuşuna hükmederken,
susarsın zamanın iç sesine.
Bakışın anlaşılmaz bir an katar,
duyuşundadır her anlam ve anlaşılmayanlar.

An belirir bir kanat çırpışında.
Sonraki bir ana öz bir vakittir duyulan yansıma.
Ve içten yaşanılan özgürlük dile gelir.
Susarsın ne kadar özgürse yaşam. Gök kubbe altında derin bir ses.
Duyarsın bütünlenmeye dair ne varsa.
Bir yanın mavidir düşünceler.
Bir yanın hep sislidir.
Varolan güneşte suskun üstelik.
Ve içinden anlık duyuş yağmurları belirir.
Hani o tenini ıslatmayan,düşüncede dirilişindir.
Duyumsamak, anlaşılabilmektir anladıkça kalpten.
İlham yağar bakıştan duyuşa dek.
Yağmur susar, öz sessizliğinde durulur aktıkça.
Aktıkça içine sestir bakışın,seslidir yürekten görüşler.
Güneşte sessizdir o kadar derin bir görüş sunarken.
Akşamın gizi bütünler yeni bir söz olur duyumsanan.
Her daim öz bir suskunluk olur her anlam.
Gök kubbe altında derin bir ses.
Düşünürsün bir an.
Kim karışmaz ki yaşama?
Yazılmışken içine duyumsayabilmek için.