Tuba Gürdere - Aydınlığa Yüz Sürer Gibi

Bir çocuğa dokun...
Masumiyetin bakışı gözbebeklerinde büyüsün.
Gözyaşına dokun...
Tüm yaşlar sonsuzluğun şelalesidir akan.
Bir insana dokun...
Bizi birbirimize ileten iç köprü,kalbinden birleştirendir o.
Bir kalbe dokun...
Belki orada bir varoluşta dokunuş kendine yenilendiğindir.
Bir hayata dokun...
Kendine dokunur gibi...
Bir güle dokun,
gülümseyiş okunur yüzünden.
O gülümseyiş ki henüz d&okunulmamış bir şiir.
Özgürlüğe dokun...
Sonsuzluğun zirvesi duyuşunun sesidir.
Kendine dokun...
yaşama sarılır gibi...
kalbine dokun...
Sonsuzca dokunduğunda, sonsuzluk içine b&aşka d&okunacaktır.
Yürek bir kez dokundu mu söz dokunmaz.
Yaşamın özü dokunur hayatın s&özü d&okunur içine.
Duyarsın varolmanın derinliğini.
Ellerin kalbinde değil,
kalbin ellerindedir yaşama sunulan.
Sevgi görebildiğin kadar değil,
kalbinden duyabileceğin kadar vardır.
Düşünürsün yaşamanın ayrıntısını.
Hissedersin başka bir duyuş.
Daima varolan ruhumuz ve duyuşumuzdur.
Yaşarsın herşeyin üstünde öz bir düşüncede.
İz bulursun içinden bir izlenimdir.
Ve o izlerde kalbinde derin
sonsuzluk hissettiğin bir gizdir.
İçini merhamet sarar yaşama başka varoluş.
Bir an sitemlerin iç örtüdür tüm haykırışlara.
Öyle el sürmeliki kalbimize aydınlığa yüz sürer gibi.